اثربخشی امید درمانی گروهی برکیفیت زندگی و تاب آوری زنان معتاد

Abstract

سابقه و هدف: پژوهش‌های انجام‌شده نشان می‌دهند که امید درمانی می‌تواند به‌عنوان مداخله روان‌شناسی مثبت‌گرا به کاهش مشکلات روان‌شناختی افراد کمک نماید؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش امیددرمانی گروهی بر کیفیت زندگی و تاب‌آوری زنان معتاد انجام شد. مواد و روش‌‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود که با مشارکت 30 زن معتاد از کمپ شهرک وردآورد تهران انجام شد. در این مطالعه افراد مورد بررسی به‌طور تصادفی و براساس کسب نمره پایین در کیفیت زندگی و تاب‌آوری انتخاب و به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. گفتنی است داده‌ها نیز با استفاده از پرسشنامه‌های‌ کیفیت زندگی فرم کوتاه (QOL: Quality of Life) و تاب‌آوری Connor و Davidson (CD-RISC: Connor-Davidson Resilience Scal) جمع‌آوری گردید. همچنین این داده‌ها با استفاده از روش آماری کوواریانس در نرم‌افزار 20 SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: براساس نتایج این مطالعه، میانگین نمرات کیفیت زندگی (P<0.01، F=54.42) و تاب‌آوری (P<0.01، F=7.02) در مرحله پس‌آزمون در گروه آزمون افزایش معناداری را نشان داد؛ اما این تغییرات در گروه کنترل معنادار نبود. نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه می‌توان گفت که آموزش امیددرمانی گروهی سبب افزایش امید و کیفیت زندگی در زنان معتاد و همچنین افزایش حرمت، خودپنداره مثبت و تقویت و تشویق برای بالفعل‌درآوردن توانایی‌های بالقوه مثبت در فرد می‌شود؛ بنابراین به درمانگران و متخصصان بهداشت روانی توصیه می‌شود که از این مداخله در کنار سایر درمان‌های دارویی و غیردارویی برای ارتقای سطح کیفیت زندگی و تاب‌آوری در برابر استرس زنان معتاد استفاده نمایند.