تعیین‌کننده‌های شناختی اجتماعی قصد آموزش به بیمار توسط پرستاران

Abstract

سابقه و هدف: آموزش‌دادن به بیمار وظیفه‌ای مهم و یکی از استانداردهای کیفیت مراقبت پرستاری به‌شمار می‌آید و نقش بسزایی در بهبود بیماران و ارتقای سلامتی آنان دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل پیش‌بینی‌کننده قصد رفتار آموزش به بیمار در میان پرستاران با بهره‌گیری از نظریه رفتار برنامه‌ریزی‌شده صورت گرفت. مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر در میان 300 نفر از پرستاران بیمارستان‌های آموزشی- درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه انجام شد. در این مطالعه، شرکت‌کنندگان با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و به‌صورت تصادفی ساده با احتمال متناسب با حجم از بیمارستان‌های آموزشی- درمانی انتخاب شدند و اطلاعات با استفاده از پرسشنامه و به‌صورت خودگزارش‌دهی جمع‌آوری گردید. گفتنی است این پرسشنامه شامل دو بخش: جمعیت‌شناختی و سازه‌های نظریه رفتار برنامه‌ریزی‌شده در‌خصوص قصد آموزش به بیمار بود. داده‌های جمع‌آوری‌شده در نرم‌افزار SPSS 16 و با بهره‌گیری از آزمون‌های رگرسیون خطی، Chi-Square، آزمون T ، Anova و همبستگی پیرسون تحلیل شدند. یافته‌ها: در مطالعه حاضر، تعیین‌کننده‌های نگرش، هنجارهای ذهنی و کنترل رفتار درک‌شده درمجموع، 35 درصد از واریانس قصد رفتار آموزش به بیمار را در میان پرستاران پیش‌بینی کردند (0.35=R2). در این میان، نگرش پیش‌بینی‌کننده قوی‌تری بود (0.287=ß). همچنین قصد رفتار، همبستگی معناداری با هنجارهای ذهنی (P<0.001، r=0.470)، کنترل رفتار درک‌شده (r=0.384 ،P<0.001) و نگرش (P<0.001، r=0.508) داشت. نتیجه‌گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر، به‌نظر می‌رسد تعیین‌کننده نگرش درخصوص آموزش به بیمار، تأثیر بیشتری بر قصد رفتار آموزشی پرستاران به بیماران داشته باشد؛ بنابراین پیشنهاد می‌شود در صورت نیاز به انجام اقدامات بیشتر، به این تعیین‌کننده توجه بیشتری شود.